Remedie tegen ellende

Het overkomt me nogal eens: flabbergasted… o nee, geen Engels gedoe: verbijsterd. Kyrill, die toch redelijk oorlogszuchtige patriarch van de Russisch orthodoxe kerk, zal (ook) niet erg gecharmeerd zijn van de kus die zijn vriendje Poetin drukte op de Koran ergens in Grozny in Tsjetsjenië. Ik kan het me voorstellen. Ik heb sowieso het idee dat Vladimir totaal onbekend is met het fenomeen ‘kussen’ en dan ook nog op ‘het gezicht’ van dat verfoeilijke – want niet-Russische – Islamisme. Maar ja van iemand die er geen been inziet Oekraïense kinderen te ontvoeren teneinde hun een corrigerende heropvoeding te geven, kan je alles verwachten. (Toen ik over die ontvoering hoorde, dacht ik even aan de infanticide van Herodes… maar dit terzijde.)

Aan de ene kant een dictator die voor de meest onnozele ‘vergrijpen’ de meest bizarre straffen uit kan delen en aan de andere kant… ja, waar gaan we heen als in november ene Donald T. de touwtjes weer in handen neemt in dat smetteloze Witte Huis. Toen – ooit – Stalin tegenover Truman stond, wist je waar je aan toe was en voor wie je sympathie moest koesteren. Als Donald echter weer aan de macht komt, zullen aan de traditionele sympathieën wel de nodige rafeltjes hangen.

Oorlog is uiteraard altijd verbijsterend, maar toen ik beelden zag van een gewonde Palestijn die huilend vertelde dat hij bij een Israëlische aanval twee kinderen ‘verloren’ had en de derde naar het ziekenhuis vervoerd moest worden, ging er bij mij iets door merg en been. En nog schokkender was, dat er in mijn wereldje opnieuw ‘sympathieën’ aan flarden werden gescheurd. Benjamin, het klinkt nog altijd vertederend… maar als dat vertederende jongetje door roeien en ruiten gaat om aan de macht te blijven, omdat hij na zijn aftreden de nodige processen aan zijn broek zal krijgen, gaat dat ‘vertederende’ een eigenaardig luchtje afscheiden!

Je bent er natuurlijk niet dagelijks mee bezig, maar als je goed oplet en het rijtje gekozen(?) machthebbers nauwgezet onder het vergrootglas legt, moet je tot de eigenaardige conclusie komen dat er in 2024 in onze zgn. beschaafde wereld de nodige proleten rondlopen.

Er is echter meer dat me verbijstert. Als een Noorse prinses ervoor kiest te trouwen met een malloot – een sekssjamaan (ziener!) die kanker als een ‘eigen’ keuze ziet – ga ik toch denken dat zelfs in de hoogste kringen die gevreesde dementie al vroegtijdig kan toeslaan.

Het is eigenlijk niet vol te houden: die beknotting van de vrijheid, die wreedheid van ‘macht’, de domheid van ogenschijnlijk normale mensen.. en dat ook nog waar ook ter wereld. Er is maar één panacee tegen die brute macht van de domheid en dat is de humor of misschien wel het cynisme.

Één van mijn favoriete dichters formuleert een persoonlijk drama op een wijze die me ondanks alles toch een – zij het wrange – glimlach op de lippen tovert:

Record
Mijn tweede vrouw
is zó snel
weggelopen
dat zij de eerste
nog heeft
ingehaald

Humor, het kost weinig maar het verlost je wel van veel slapeloze nachten.

Wist