Pathologie

Als je enige dagen verstoken bent geweest van het dagelijkse nieuws t.g.v. een kort verblijf elders, is het heel waarschijnlijk dat de kranten die je in je brievenbus vindt een onvoorstelbare hoeveelheid ellende voor je in petto houden. Ik heb het idee dat ‘je’ in de loop der jaren een onzichtbare barrière opwerpt tegen al die rampzalige berichten, want als je alleen al diep nadenkt over de mensen op het laatste migrantenschip voor de Griekse kust… daar slaap je niet van.

Toch blijven vaak die onnozele menselijke berichtjes het langste hangen. We weten natuurlijk nog dat Khadija Arib (voormalig voorzitter Tweede Kamer) autoritaire trekjes heeft, dat ene Dennis Wiersma (minister van Onderwijs) niet zo gemakkelijk in de omgang is, dat mevr. Geel (College Rechten van de Mens) bij medebestuursleden irritatie oproept (opriep)…

En nu gaan er weer geruchten over een meneer Bruijn, voorzitter van de Eerste Kamer en hoogleraar immunopathologie… De immunopatholoog bestudeert de stoornissen van het menselijk immuunsysteem. Als we de berichten mogen geloven lijdt de hoogleraar aan een stoornis die hem immuun maakt voor normale omgangsvormen.

Het is duidelijk dat de gevolgen van het op zijn zachtst gezegd hinderlijke gedrag van de bovengenoemde personen vooral voor rekening komen van ‘ondergeschikten’; zij moeten doorgaans het gelag betalen. Het is het overbekende fenomeen van likken naar boven en trappen naar beneden. En als je gaat nadenken over dit verschijnsel, kan je niet langs een ander verschijnsel: macht corrumpeert.

We weten allemaal dat machtswellustelingen het niet zo nauw nemen met integere omgangsvormen, maar dat de lieden met functies als bovengenoemd zich laten betrappen op stuitend gedrag inzake hun medewerkers… nee, daar blijf je je over verbazen. Het blijkt ongelooflijk moeilijk een diagnose van het eigen gedrag te stellen. Vooral als het gaat om ‘minder sociale trekjes’.

Toen ik de stapel kranten slalomsgewijs had doorgenomen viel het me op dat de Geel- en Bruijnaffaire bij me bleef hangen, terwijl ik toch heel veel berichten over rampzalige gebeurtenissen had doorgenomen.

Gewenning of die barrière? Ik weet het niet. Het viel me overigens wel op dat ik vrij cynisch reageerde op een wel erg alarmerend bericht: ‘Poetin bevestigt dat de eerste lading kernwapens in Wit-Rusland is aangekomen’… ‘Het zal Poetin níét zijn’, dacht ik aanvankelijk. Later schaamde ik me voor mijn onderkoelde reactie. Als je ook maar iets weet van het schavuitenduo Loekasjenko-Poetin, moet zo’n bericht eigenlijk direct de alarmbellen laten rinkelen.

Behalve voor berichten over een eventuele kernoorlog zouden we ook alert moeten zijn voor berichten over andere rampen. Ik zat op een terrasje aan de kust en ik keek uit op een prachtig strand en op een zee die bezaaid was met kitesurfers die boeiende duels met golven en windvlagen uitvochten. Het was warm, het was erg warm en onwillekeurig dacht ik aan ‘opwarming’, aan écorampen’ en aan ‘wereldwijd mislukte oogsten’.

Maar ja, als je het een beetje gezellig wilt houden tijdens de vakantie, ga je niet op een zonovergoten terrasje aan je eigen ondergang denken. Toch laat het me niet los: wel nadenken over vervelende menselijke trekjes maar problemen van wereldniveau buiten de barrière houden.

Wist