Marjan Dorsman, lid in de orde van Oranje Nassau

Jullie hebben het al eerder deze week kunnen lezen, mevr. M.J. Dorsman-van Griethuizen, beter bekend als Marjan Dorsman, is een van de degenen die vrijdag 26 april een koninklijke onderscheiding ontving op het Alphense gemeentehuis.

Reden voor de Groene Hart Koerier om haar te spreken over haar passies, haar enthousiasme en over de drijfveer om zoveel vrijwilligerswerk te doen gedurende de afgelopen 44 jaar.

Met de paplepel ingegoten

“Geboren en getogen in Hazerswoude-Dorp maar nog nooit in het dorp zelf gewoond, altijd in de polder maar sinds 3 maanden woon ik nu in het centrum van het dorp en dat is toch wel heel erg wennen voor iemand die haar leven lang altijd uitzicht had op de polder vanuit haar huis,” vertelt Marjan met een schaterlach.  Die schaterlach zal nog vele malen klinken tijdens dit gesprek en mag wel als haar ‘handelsmerk’ gezien worden, wat ook aangeeft op welke manier deze bezige bij in het leven staat. “Ik heb vrijwilligerswerk van mijn ouders geleerd want die deden dit al bij TTV Avanti, agrarische bedrijfsverzorging en mijn moeder deed vrijwilligerswerk bij de  Plattelandsvrouwen. Natuurlijk heb ik ook altijd op de boerderij meegeholpen, maar het was jammer dat ik niet mocht leren melken van mijn vader. Want  als je dat kon, dan moest je dag en nacht werken en dat wilde hij me niet aandoen.”

Opleiding in het agrarische

Marjan is iemand die je niet binnen moet houden, buiten bezig zijn is voor haar van groot belang. Ze werd uiteindelijk bloemschikker, wat zij leerde ze op de middelbare tuinbouwschool voor meisjes. Op 20-jarige leeftijd trouwde ze met de liefde van haar leven Eelco en ook hij is natuurlijk een geboren en getogen Hazerswoudenaar.  “Ik ben met mijn vrijwilligerswerk bij Het Stek begonnen, meehelpend met allerlei activiteiten. Ik was kampleidster van kinderen waarvan de ouders boer of kweker waren en die nooit op vakantie gingen. Daar ben ik mee gestopt toen ik zwanger was. Vanaf 1983 ben ik volledig medewerker geworden van de jeugdvakantieweek in Hazerswoude-Dorp. Ik deed ook vrijwilligerswerk bij TTV Avanti ondanks dat ik zelf niet tafeltenniste en bij de voetbal stond ik achter de bar”. De favoriete sport van Marjan zelf was volleybal, ook hier heeft ze haar sporen verdiend in het vrijwilligerswerk met training geven, scheidsrechter zijn en nog vele andere klussen. Op haar 50ste is ze gestopt met deze sport omdat haar knieën het begaven.

Natuur en de kinderen rode draad door het leven

Ze is gehuldigd als 25 jaar lid van IVN (Vereniging Voor Natuureducatie). “Ik begonnen daar als vrijwilliger in de tentoonstellingswerkgroep. Er werd een bezoekerscentrum gebouwd en daar heb ik 10 jaar lang ‘de Wisseltentoonstelling’ georganiseerd over de natuur. Ik ben ook natuurgids geweest om kinderen te vertellen over alles wat zich afspeelt in de natuur.  Ook de poldercross ben ik begonnen in Hazerswoude-Dorp. Ik had dit gezien in Vijfhuizen maar ik vond dat we dat wel zelf konden organiseren. Heerlijk in de polder de route uitzetten voor volwassenen en de 1ste keer deden er zomaar 100 mee. Het is echt ludiek, met ieder jaar een thema en veel deelnemers die verkleed gaan.”

Eindeloze lijst met vrijwilligerswerk

“En ik was jarenlang EHBO’er op het schuurfeest”, zegt ze weer schaterlachend en natuurlijk kan zwembad de Hazelaar niet ontbreken op haar lange lijst van vrijwilligerswerk. Marjan gaat haar 31ste jaar in als vrijwilliger en ook nu staat ze nog aan het bad als toezichthouder. Ook het plannen van toezicht behoort dit jaar ook tot haar bezigheden. “Ik zit ook in Wijk en Woude, een natuurvereniging die burgers en boeren wil verbinden door middel van activiteiten om zodoende elkaar te leren kennen en leren samenwerken,” vertelt Marjan enthousiast en ze voegt er nog even losjes aan toe dat ze al jaren bomen knot in het Spookverlaat voor de Vogelwerkgroep Koudekerk-Hazerswoude e.o.

Onderscheiding  geweldige waardering

Op de vraag of ze blij is met deze onderscheiding vertelt Marjan dat ze het zeker een waardering vind voor al het werk wat ze in al die jaren gedaan heeft.  “Het mooiste wat ik vond in al die brieven die ik las dat als ik JA zeg dan ga ik ervoor. Dat vond ik wel de mooiste waardering.  Nee zeggen doe ik niet snel. Anderen hebben daar geen moeite mee, maar daar maak ik me niet druk om. Vrijwel al mijn kinderen zijn ook al actief in het verenigingsleven dus die paplepel wordt gewoon weer doorgegeven. Ik moet ook Eelco bedanken dat ik dit allemaal heb kunnen doen naast het runnen van onze familie. En zoals ik al eerder vertelde, natuur en mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste in mijn leven.”

Mooier kunnen we dit gesprek met deze inspirerende en goedlachse Hazerswoudse niet afsluiten en reken maar dat ze nog jaren lang als vrijwilliger actief zal blijven.

Misschien ook interessant?

Advertenties