Lekken
Waarschijnlijk weet u het nog. Een schrijfster/columniste zit met een Amsterdamse wethouder aan de bar en hij vertelt haar in een openhartige bui dat hij regelmatig prostituees bezoekt. Enige tijd later schrijft zij in een column over zijn onstuimige libido. Dat had uiteraard consequenties voor de politicus; die zagen we niet meer terug.
Iedereen weet dat je een ontboezeming die je aan de bar te horen krijgt vóór je houdt. Anders geformuleerd: degene die jou enige intimiteiten toefluistert onder het genot van… gaat ervan uit dat het ‘onder ons’ blijft. Als je die ongeschreven wet overtreedt, ben je gewoon een zakkenwasser(ette), een matennaaier.
Helaas moet ik tot de conclusie komen dat er nogal wat matennaaiers rondlopen. Ook in de politiek is het niet ongewoon dat vertrouwelijke zaken voortijdig aan het licht komen. Er is – we zijn meesters in het vinden van eufemismen – een naam aan gegeven: lekken. Handige jongens en meisjes (journalisten bijv.) spreken zelfs van ‘strategisch lekken’. Bepaalde lekkages kunnen dan een stemming kweken die de te nemen maatregelen bij voorbaat in een zeker daglicht plaatsen.
Als je Omtzigt stiekem presenteert als een huilebalk en schreeuwlelijk, heb je daar een vunzige bedoeling mee: afbranden. Als je de plannen van Wiersma (forse ingrepen bij koeien, kippen en varkens) laat uitlekken… van hetzelfde laken een pak: niet-frisse stemming kweken.
Nu kan je stellen dat van journalisten verwacht mag worden dat zij vroegtijdig tegels lichten en zodoende sappige primeurs in de wacht slepen; er blijft echter een luchtje aan zitten. Het gaat niet zelden ten koste van… Algemeen bekend is dat er in de politiek vuile spelletjes worden gespeeld, maar dat wil nog niet zeggen dat ‘vuile spelletjes’ er nu eenmaal bij horen. Op het voetbalveld is ‘natrappen’ geen onbekend fenomeen, maar het blijft ‘natrappen’.
Ik heb het onbehaaglijke vermoeden dat veel politici uit angst te loslippig te zijn, uit vrees te lekken dus, vaak nietszeggende teksten produceren. Er wordt, het zal u niet zijn ontgaan, in een aantal provincies met de nodige argwaan gekeken naar de Nederlandse wolvenpopulatie. Canis lupus komt niet alleen te dicht bij de schapen, er verdwijnen ook zomaar schoothondjes in het hier en daar nog voorkomende struweel. Zelfs de mens is niet meer veilig in zekere natuurgebieden.
Ik luisterde en keek naar een tv-programma waarin het thema wolf-wel-of-wolf-niet aan de orde kwam en een provinciaal politicus besloot de heikele discussie (voor je het weet heb je een horde activisten in je tuin!) met de woorden dat hij zich intensief bezig zou gaan houden met ‘de wolf’. Ja, zo lust ik er nog wel een paar.
We zitten aan de vooravond van de Algemene Politieke Beschouwingen en we weten allemaal dat dit debat het belangrijkste politieke debat van het jaar is. Ik ben benieuwd hoe de op eieren lopende bewindslieden allerlei robuuste vragen weten te beantwoorden.
Nu we het toch over politiek hebben: in een tv-spotje gaf Ja21 haar visie op de asiel-kwestie. ‘Het asielbeleid moet strenger, realistischer en humaner.’ Oké, maar om dat te flikken moet je wel een duivelskunstenaar zijn… en die zijn dun gezaaid!
Wist
