Human interest

Waarschijnlijk weet u wat voor types ik voor ogen heb. Mensen die met caravans of campers zich een dag lang ophouden langs de route van een of andere wielerwedstrijd en uitgerekend als de renners (én de camera’s) langskomen de gekste capriolen uithalen in bizarre outfits of nóg liever zonder outfits. Het is eigenlijk te gênant voor woorden en ik probeer het altijd zo snel mogelijk te vergeten; er blijft slechts hangen dat obesitas een volksziekte schijnt (blijkt) te worden.

Ik heb er geen idee van waar die eigenaardige aandacht voor bepaalde (fors buitenissige) mensen in bepaald omstandigheden vandaan komt; maar dat die soms jeukveroorzakende nieuwsgierigheid oprukt, moge duidelijk zijn.

Op de televisie word ik geconfronteerd met een eenzame man die zijn duifjes voert, die resoluut schreeuwerige en poepende meeuwen wegjaagt en ook nog eens demonstreert hoe je een visje bakt. Het is allemaal heel aandoenlijk, maar je moet wel helemaal niets te doen hebben teneinde zo’n programma uit te zitten. In een gerenommeerd dagblad las ik een paginagroot artikel over mensen die lijden aan een zomerdip. Ja, als we het gaan hebben over de diverse dips lust ik er nog wel een paar.

Ik zei net dat ik er geen idee van heb waar die ongezonde aandacht vandaan komt. Dat is waarschijnlijk te boud gesproken. Toen ik op een redelijk vroeg tijdstip de zaterdagse krant van 17 augustus opensloeg kreeg ik ‘ze’ keihard voor mijn kiezen: verkrachtingen en moord (vrouwen) in India, gevluchte Russische(!) vrouwen en kinderen in Koersk, gedesoriënteerde ouders en kinderen in Gaza, angstige burgers in Libanon, berooide vluchtelingen in Soedan, gestreste inwoners van platgebombardeerde Oekraïense dorpjes… Op een gegeven moment kan je dat niet meer aan.

Je zit in een gemakkelijke stoel met een kopje koffie en een tosti op een bijzettafeltje in een zonovergoten plaatsje met een border van allerlei kleurrijke bloemen… wat wil je nog meer. Dat handje dat uit het puin te voorschijnkomt, die uitgedoofde blik van die verfomfaaide vrouw en die gebogen gestalte van die eenzame oude man… raak je echter niet meer kwijt!

Dan maar óp naar de zelfs in PVV-kringen Sifan (sport verbroedert), naar het bejaardenbankje waarop die goeie ouwe tijd wordt besproken, naar die ongelooflijke solidariteit die er ondanks de schrijnende armoede toch was in die voorhistorische veendorpen… Die dagelijkse berichten over die alom voortwoekerende haat-, revanche-, wraak- en andere onderbuikgevoelens… weg ermee! Plotseling smaakt dat kopje koffie niet meer, plotseling gaan die ham en die kaas van de tosti heel irritant verkleuren.

Voor dat soort kwalen hoef je niet naar een dokter. Gewoon de blik richten op de overal aanwezige ‘human interest’, die verhaaltjes over dat kleine beetje geluk dat hier en daar toch met de nodige moeite – dat wel – veroverd wordt. Bijkomend geluk… er sijpelt nagenoeg geen dagelijks gif je geweten binnen.

Maar diep i ons hart weten we natuurlijk dat het vergeefse moeite is: de beelden van dat handje, die uitgebluste ogen, die geknakte gestalte en dat alom aanwezige puin… we raken het nooit meer kwijt. Gelukkig is hoop óók een menselijke eigenschap.

Wist