Hemd

Ooit vroeg een hoogleraar aan zijn studenten of het gerechtvaardigd is in oorlogstijd gevangenen te martelen in de hoop ‘zo’ essentiële informatie te bemachtigen… (Met die informatie zou je – zo zei hij – levens kunnen redden! Het laat zich raden: hij is zich rot geschrokken.

Ik dacht aan zijn college toen ik (de) vier verdachten zag die opgepakt waren na de aanslag op het theater in Moskou. Je behoeft geen medische opleiding achter de rug te hebben om via de foto’s te constateren dat ‘ze’ behoorlijk waren toegetakeld. Het is nogal wat: het gehele theater in puin en meer dan 130 doden! Je kunt je voorstellen dat die jongens van de opsporingsdienst gedacht hebben (en in praktijk gebracht hebben) ‘oog om oog en tand om tand’!

Martelen is van alle tijden en er is geen land dat niet een aantal martelbladzijden in zijn geschiedenisboek heeft staan.

Ik ging even met mezelf te rade. Stel je voor dat een voorstelling in Castellum verstoord wordt door een meedogenloze aanval van een aantal terroristen: theater in puin en meer dan honderd doden, waaronder Hazerswoudenaren! Moeten de daders met niets anders dan een stel handboeien om netjes bij het politiebureau worden afgeleverd of gaat de beuk erin? Ik heb het onbehaaglijke idee dat ik een fiks aantal knietjes-onder-de-gordel nog niet grensoverschrijdend zou achten… maar ja.

Achter een keurig opgeruimd bureau en met uitzicht op een ontluikende Zuiddijk kan je heel gemakkelijk de vergevingsgezinde jongen uithangen… Als je echter geconfronteerd wordt met de verkoolde lijken van je naaste familie gaan je hersencellen andere bevelen uitvaardigen. Er zijn al heel wat landen die de rechten van krijgsgevangenen met voeten treden en laten we dan maar zwijgen over de dictaturen (en aanverwante artikelen) die met terroristen te maken krijgen. Het is het duivelse dilemma van ‘en tóch…’

Krijgsgevangenen zijn doorgaans jongens en meisjes die in opdracht van een wel of niet koosjere regering op oorlogspad zijn gestuurd. Terroristen zijn fanatici die elke vorm van normaal verstand consequent en continu aan hun laars lappen. Ik vermoed dat de ‘normale’ burger op deze mentaliteit reageert met: oké, daar houden wij ons dus ook aan! ‘Een volk dat voor tirannen zwicht zal meer dan lijf en goed verliezen.’ Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.’ En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Maar dan sijpelt op den duur steeds dat ‘en toch’ en dat ‘ja maar’ door mijn hoofd: moet ik me verlagen tot het niveau van mijn opponenten.

Ik heb begrip voor de critici van Netanyahu c.s. Laten we echter niet vergeten, dat dat vrije Palestina impliceert dat de enige oplossing voor Israël de Middellandse Zee is.

Nogmaals… achter dat keurig opgeruimde bureau de ethisch bevlogen held uithangen… heel gemakkelijk. Ik heb het idee dat ik met dat smetteloze colbertje en die pasgewassen spijkerbroek een modelburger ben; maar ik ben nog steeds bang dat me een zeer pijnlijke confrontatie met mezelf wordt bezorgd als dat colbertje en die broek me van het lijf worden gerukt. Ik ben er bang voor dat ik dan niet slechts in mijn hemd sta.

Wist