Gewoonte

Een iets grotere koelkast dan de afgedankte oude noopte me een andere plaats te zoeken voor het haakje waaraan  gewoonlijk de handdoek hangt. Ik meen dat het ong. zes maanden geleden is dat ik de handdoek verhuisde en dagelijks loop ik toch nog steeds een paar maal naar ‘de oude plek’. Gewoonte. Iedereen weet hoe vaak je op je schreden terug moet treden, als in de koffiekamer het koffiezetapparaat in een andere hoek komt te staan.

Ik dacht hieraan toen een landelijk dagblad bekend maakte dat een groot aantal ‘vergeten’ vrouwen zeer actieve mensen waren geweest ten tijde van ‘het verzet in 1940-1945’. En als ze toch in de herinnering voortleefden, gingen ze niet zelden de geschiedenis in als ‘het hulpje van een man’. De emancipatie heeft – gelukkig – veel uitspraken die voor vrouwen ‘denigrerend’ zijn, rechtgezet! Maar…

Ik ben afkomstig uit een gereformeerd milieu en dat milieu kent heel veel vrouwen die in de Tweede Wereldoorlog hun ‘mannetje’ hebben gestaan… In de geschiedenisboeken en oorlogsromans ging het echter meestal over ‘verzetshelden’: ja, die vrouwen brachten weleens een krantje rond!

Het gereformeerde milieu drukte niet alleen een stempel op je (mijn) traditionele visie op de positie van de vrouw (achter-het-aanrecht), maar ook (vaak) op je (mijn) standpunt inzake de inzake de buitenlandse politiek.

Tijdens de Zesdaagse Oorlog (1967) stonden de gereformeerden en masse achter Israël en wat genoten ze (we) niet van die prachtige naam: in zes dagen had God de wereld verlost van de chaos en in zes dagen had Mosje Dayan c.s. Israël verlost van die onbetrouwbare en nietsontziende moslims!

Zo’n euforie blijft lang hangen. Ik heb de nodige kennis van de Bijbel en de Nederlandse literatuur (niet overdrijven trouwens), en in mijn hoofd spookte lange tijd de uitspraak van een (ex-Poolse) vertegenwoordiger van het Joodse volk (premier Ytzhak Shamir) na de Holocaust: ‘dit overkomt ons niet meer! Coûte que coûte! (Koste wat het kost.)

Het leidde – uiteindelijk – bij mij tot een vreemd fenomeen: ik werd a.h.w. gedwongen de advocaat van de duivel te spelen. Als ik de beelden van het verwoeste Oekraïne zie, denk ik steevast dat de geest van die klootzak van een Stalin toch weer een moderne Russische mind – Poetin – gevonden heeft waarin hij zich thuis voelt. Als ik de beelden van het platgebombardeerde Gaza aanschouw, komen er ogenblikkelijk allerlei ‘ja-maars’ naar boven borrelen die al die duizenden doden willen legaliseren. Men noemt dat met een justitiële term ‘tunnelvisie’. (Teneinde dat verschijnsel goed tot je door te laten klinken, is het zinvol De Deventer moordzaak van Bas Haan te lezen.)

We leven in een tijd dat we de vertrouwde denkpatronen per dag moeten ijken: kloppen ze nog wel? Het behoeft geen betoog dat van heel veel oeroude denkpatronen de houdbaarheidsdatum verlopen is… En het behoeft ook geen betoog dat de ons vertrouwde media ons dat NIET stante pede duidelijk maken.

Als blijkt dat de vier partijen die ons willen vergasten op een nieuw kabinet, ondanks alles gesteggeld hebben over bepaalde artikelen van de Grondwet… alert, waakzaam blijven!!! Je bekommeren om de weduwe, de wees en de vreemdeling blijft een keihard gegeven.

Wist