Gewenning

Aanvankelijk had ik het idee dat ik aan bepaalde ontwikkelingen nooit zou wennen. Ik vermeed zorgvuldig al die plastic verpakkingen… die plastic soep in de oceanen kon ik me ‘levendig(?)’ voorstellen. Nu pel ik bijna automatisch elke paprika, komkommer en zelfs bloemkool uit een plastic jasje. Ik heb me lange tijd ‘kapot-geërgerd’ aan die combinatie van plastic en sealen. Als ik een onsje ham open wil maken, gaat nagenoeg alles open behalve de zgn. sluiting… helaas, ik ben geen vegetariër. En om ham nu per kilo in te slaan… Niet zelden komt het wel degelijk fatale ‘soit’ uit mijn mond.

Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik dit gedoe nog met droge ogen aan kan zien; met andere zaken is die gewenning schrijnender.

Ik kan wel janken als ik de beelden zie ván of de verhalen hoor óver die toestanden in Gaza, Oekraïne of Soedan (of waar dan ook!), maar als mijn krant voor de zoveelste maal totaal gedesoriënteerde oorlogsslachtoffers aan het woord laat, blader ik niet zelden al zuchtend halverwege het artikel naar de volgende pagina. Soms met het schaamrood op mijn wangen: nu weet ik het wel, redactie! Maar ik doe het.

Het lijkt me evident dat elke burger zich zorgen moet maken over de handhaving van de Grondwet, d.w.z. de regels die onze rechtsstaat moeten beschermen. Ik zeg ‘zorgen maken’ maar ik bedoel natuurlijk dat ik die rechtsstaat eigenlijk letterlijk met hand en tand moet verdedigen. Het overkomt me regelmatig dat ik na de zoveelste discussie tussen omhoog-gevallen fractieleiders over de handhaving van bepaalde vanzelfsprekendheden, naar een andere zender zap met de verzuchting: o God, daar gaan we weer! Het is in wezen te gek voor woorden, maar ik blijk toch diep in mijn binnenste een mechanisme te bezitten dat aanhoudende irritaties afzwakt.

Ik heb me jarenlang gedistantieerd van copieuze diners tijdens de kerst: een sobere doch voedzame maaltijd was al genoeg. Al dat reclamemateriaal dat het kerstfeest degradeert tot hét jaarlijkse vreetfeest… weg ermee. Vorige week betrapte ik me erop dat ik met enige aandacht keek naar een reclamefolder waarin de gourmetschotels van de diverse supers en slagers werden ontleed. Gelukkig heb ik geen gourmetstel, alleen die aandacht was echter al triest.

Ik ben geen fan van allerlei sentimentele liedjes en verhalen over de geboorte van Jezus; die zijn vaak afgestemd op lieden die voor de werkelijkheid weinig of geen oog hebben. In onze cultuur heeft de kerst een symbolische betekenis en als je die compleet negeert leg je in wezen de bijl aan de wortels van de christelijke cultuur. Het behouden van de symbolische betekenis van Bethlehem heeft niets te maken met secularisatie (ontkerkelijking), het heeft echter alles te maken met beschaving. Ik ken het woord ‘zelfreflectie’ en het begrip ‘zich een spiegel voorhouden’… en ik weet dat ik in heel veel gevallen een kind van mijn tijd ben. Het degraderen van een essentieel onderdeel van onze beschaving – barmhartigheid – tot het slechts genieten van een exquise maaltijd… daar wen ik nooit aan! Het is het begin van oprukkend platvloers egoïsme.

Wist