Even stoom afblazen

Uiteraard weet ik het: af en toe ben je de ellende zat. De oorlogsellende van religieuze opponenten, de bombardementen op pittoreske dorpjes, de humanitaire rampen, de oprispingen van die eikel Khamenei, de steeds maar stijgende suïcide-aantallen in dat welvarende Nederland, het bij de NPO steeds maar meningen voor feiten verkopen, het ‘populaire’ maar afgrijselijk banale Genee-trio, het ten-hemeltergende-geklooi-van-het-formerende-gezelschap ijdeltuiten, de tot dood en verkrachting aansporende Palestinafans… krijg toch allemaal…

Dan snak je even naar iets heel eenvoudigs en hartelijks. Het begon zo mooi, ik had geluk.

Ik stond voor de lokale super en naast mij stond een bejaarde maar toch heel sprankelende oudere dame. Ik deed een stapje terug teneinde haar ruim baan te geven. Ze knikte en voegde me toe: heel juist meneer, ‘age for beauty’’! Ik kreeg een kleur van hier tot gunter en ik rende ogenblikkelijk naar de drankenafdeling… daar kon ik wel een flinke bel wijn op loslaten. Helaas was de super niet berekend op een spontane teug.

Op de terugweg fietste er iets lenteachtigs over het fietspad, iets van pril geluk: een frisse moeder met in het zitje een heel klein mensje terwijl ze gevolgd werd door peuter-met-mini-fiets-en-stoere-helm.

Thuisgekomen richtte ik mijn blik op de majestueuze populieren langs de Provincialeweg. Steeds zaten daar kluwen kauwtjes die als zwarte spoken zichtbaar waren tussen het ‘afzonderlijke’ hout. Nu zag ik ze als schimmige vlekjes tussen ‘een waas van het aanvankelijke lover’. En in één van de tuintjes in mijn wijk zat een pikzwarte merel die zijn uiterste best deed iedereen duidelijk te maken dat ‘dit’ zijn territorium is.

Even geen knellende efficiëntie, even geen rampscenario’s inzake woningnood, even geen buikpijn door die ongrijpbare graaiflatie, even geen geslepen messen, geen oorlogen of geruchten van oorlogen…

Toen ik voor een moment mijn ogen sloot, zag ik ter hoogte van Spookverlaat een stel lammetjes een spel spelen met de zwaartekracht, terwijl een imposante ooievaar een statige landing maakte op het bekende paalnest. En net vóór de vogelhut hield een bonte verzameling watervogels een luidruchtige vergadering.

Het was duidelijk lente; ik zat eigenlijk te wachten op de fuut die met zijn eerstgeborene op de rug voorbij zwemt, op de eend die met een sliert kuikentjes zich na een lange nestperiode aan het volk presenteert. Ik dacht ook nog aan de knobbelzwaan van Ivo de Wijs:

Niets om u nerveus te maken!
Voelt volmaakt natuurlijk aan!
Niets om in paniek te raken!
(Dokter tegen knobbelzwaan)

Kortom, ik was gelukkig… die harde en meedogenloze wereld was onzichtbaar… bedolven onder een deken van honderd tinten groen.

Mijn kleindochter kwam me een bezoekje brengen: hoi, daar komt mijn liefste kleindochter! Ze reageerde onmiddellijk: je hebt er maar één, dombo. Plotseling zag ik een klein scheurtje in die wollen deken. Maar ogenblikkelijk herstelde ik de situatie m.b.v. de mantel der liefde… Dat is de kracht van de lente!

Wist