Asiel
Je kunt wel beweren dat je je niet laat beïnvloeden door allerlei persberichten, maar het is dan wel de vraag of je de waarheid geen geweld aandoet. De ‘asielzoeker’ is een item waar al enige tijd heel verschillend over wordt gedacht en uiteraard n.a.v. persberichten… Als het gaat om het toewijzen van asielzoekerscentra spreken we zelfs niet meer van grimmige discussies; het gaat dan in veel gevallen om confrontaties.
Ten diepste gaat het over het opvangen van mensen in nood – dak boven het hoofd bieden en voorzien in levensonderhoud – en dan zet je jezelf wel ‘te kijk’ als je in het openbaar te kennen geeft, dat je niet gecharmeerd bent van dat ‘vluchtelingentuig’. Een dergelijke aantekening op je cv, nee, daar loop je niet mee te koop.
Degenen – veelal politici – die a.h.w. gedwongen worden voor de camera hun mening te geven over het heikele onderwerp, een onderwerp dat risico’s impliceert, kruipen als volleerde beoefenaars van de tijgersluipgang onder het schrikdraad boven de stormbaan door.
Er is sprake van het opnemen van asielzoekers in de gemeente Bloemendaal… Iedereen die ook maar iets weet van de inwoners van die gemeente, zal ogenblikkelijk verzuchten: o jee! Volgens de wet moet het college van B&W toestemming verlenen inzake het opnemen van asielzoekers, maar menig college vindt het toch een vorm van beleefdheid de gemeenteraad in dezen te polsen. Dat deed ook Bloemendaal en het is natuurlijk voorspelbaar dat bepaalde tegenstanders – in elke raadzaal is een perstribune – zich niet graag gefilmd zien… dat blazoen hè.
Een boze Bloemendaler maakte de nodige stennis toen hij merkte dat hij gefilmd werd, terwijl een (openbare) raadsvergadering te allen tijde voor de pers toegankelijk is.
Even later confronteerde de belaagde journalist de wethouder met dit incident en toen merkte de wethouder op dat er een duidelijke betrokkenheid bij mensen is wat betreft hun leefomgeving.
Kijk, dan ben je een ras-politicus(?) die behendig om de hete brij héénloopt. Geen klare taal over het wel of niet bereid zijn in de gemeente een plaats in te ruimen voor asielzoekers, nee, in bedekte termen de horkerige medeburger de hand boven het hoofd houden. Een electoraal-handje uiteraard.
Ik heb het idee dat de wethouder, mocht hij er later aan herinnerd worden, quasi nonchalant zal opmerken: ik heb hier geen actieve herinnering aan!
We hebben het hier niet over eufemistisch taalgebruik, het is vnl. ‘verhullend’ taalgebruik: de kool en de geit sparen.
Even ter info: die uitdrukking is ontleend aan een verhaal uit het Frans. Een man moet een wolf, een geit en een kool de rivier overzetten. Hij mag in de boot maar één dier of ding tegelijk meenemen én alles moet heelhuids overkomen: de geit mag de kool niet opvreten en de wolf mag de geit niet opvreten.
Het moge duidelijk zijn dat de veerman enige tochtjes over de rivier moet maken, zeven!
Het is jammer dat er in de politiek nogal wat lieden rondlopen die bang zijn ‘schade’ op te lopen en om de hete brij rondstruinen. En het is tevens evident dat al dat sparen tijd … veel tijd kost. Tijdbesparing vereist kerels, mannen met baarden als zwartbevroren watervallen. Kom d’r nog eens om!
Wist
