Angst

Angst is een slechte raadgever… dat moge duidelijk zijn: ze plaatst je onvermijdelijk in een kwetsbare positie, verkrampt. Toch… paradeert er continu een brigade angstgedachten door mijn hoofd.

De vrouw van Navalny – Navalnaja – pleitte in Brussel voor scherpere sancties tegen Poetin en zijn miljardairskliek. Ze was niet alleen in- en in-verdrietig, maar ook woedend. Het is ook nogal wat te weten dat je man vergiftigd is; en vervolgens krijg je dan te horen dat je de eerste twee weken geen afscheid mag nemen van zijn lichaam, zijn tastbare ziel. (Hoe lang duurt het om het dodelijke gif in een lichaam te verdoezelen!/?) En wat te denken van zijn moeder die naar het strafkamp in Noord-Rusland reisde om daar voor tig-gesloten deuren te moeten smeken om binnen te worden gelaten. ‘Njet!’

{Ik vond de uitzending van Arjen Lubach van afgelopen week waarin hij grappen trachtte te maken – met de moord op Navalny als achtergrond – van een zeer bedenkelijk, zeg maar ranzig, niveau!]

Ik hoorde iemand verzuchten: ‘Gooi toch een bom op dat Kremlin!’ Mocht Vladimir die dans ontspringen… dan zijn de Russische rapen gaar. Mocht dat niet het geval zijn dan heeft hij wel vriendjes (denk aan Medvedev) die dat varkentje voor hem gretig en gratis – geld genoeg – zullen wassen.

Een Franse politicoloog  – een deskundige op het gebied van nucleaire bewapening – pleit voor een duidelijke Europese nucleaire afschrikking. Stel dat de Amerikanen wederom voor Trump gaan, dan is het helder en klaar dat Europa niet kan rekenen op de Amerikaanse nucleaire paraplu.

Een dilemma: aan de ene kant weet je dat een nucleaire wapenwedloop afschuwelijke risico’s impliceert, maar aan de andere kant weet je ook dat een dictator die het verbiedt afscheid te nemen van een geliefd familielid tot meer buitensporige wreedheid in staat is.

Navalny gaf zijn leven in de hoop van Rusland weer een land van én vrijheid én vrede én democratie te maken… Poetin denkt daar anders over. Het is een schrijnende constatering: ‘Bezeten door die Wille zur Macht, alles wat leeft wil hij overheersen.’ En als je dan weet dat Poetin zich identificeert met het grote Russische Rijk… ik hoor de angstbrigade weer paraderen!

Hallo Wist, dit is de Groene Hart Koerier: schrijf over de woningbouw op het 3^de veld van Haz. Boys, over de kruising Dorpsstraat-Gemeneweg, over het gebrek aan woningen voor starters in heel Rijnwoude, over de Voedselbank in Alphen aan den Rijn die nog steeds overuren moet draaien, over… Ja, ik weet het! Mijn hoofd zit echter zó vol met het (wel en) wee van die bedroefde echtgenote en die wanhopige moeder dat ik niet in staat was over iets anders te schrijven. En daar komt nog bij dat ik bijna zeker weet dat duizenden Oekraïense én Russische vaders en moeders dagelijks met angst en beven naar de brievenbus lopen. Er zal toch geen brief in liggen die begint met: ‘helaas, moeten wij u mededelen dat uw zoon/dochter in dienst van ons land….’

Je zult maar constant moeten leven met in je achterhoofd de angst: zie ik hem/haar nog terug? Ik heb mijn angst op papier gezet, maar de brigade blijft door mijn brein marcheren.

Wist