Achterlijk
Ooit heb ik in een Tunesisch stadje mijn schoenen laten poetsen door – uiteraard – een professionele schoenenpoetser. Ik had daar een dubbel gevoel bij: aan de ene kant vond ik het leuk mijn wandeling op ‘nieuwe voeten’ voort te zetten, maar aan de andere kant achtte ik het gênant dat een oude man gezeten op een krakkemikkig krukje de schoenen van een (toen nog) jongeman in de was zette.
Ik dacht: toch een eigenaardige cultuur waarin mensen zo makkelijk hun eigenwaarde kunnen (durven) verliezen… het woord ‘achterlijk’ zweefde door mijn onderbuik! Maar direct protesteerde mijn ratio: op grond van één aspect kan je niet een gehele cultuur minachten.
Het moge duidelijk zijn dat de mensen die we onderbrengen onder de paraplu van ‘queer’ (de lhtbqia+’ers) het in allerlei culturen moeilijk hebben. En dan is ‘moeilijk’ een stevig eufemisme.
In (West-)Europa is er hier en daar wat gesteggel inzake het homo-huwelijk, in allerlei niet-Europese landen echter is een jongen die een vluchtige kus op de wang van zijn vriend drukt, zijn leven niet zeker.
(Maar – ho even – wat te denken van de overheden van beschaafde landen die het recht van een vrouw op abortus stevig ter discussie stellen – om het maar voorzichtig te formuleren.)
Laat ik het vrij grof formuleren: in heel veel Europese landen is de seksuele moraal gelukkig ontstegen aan het enghartige en liefdeloze gedoe wat betreft de intermenselijke verhoudingen; noem het maar het overwinnen van bigotterie, irritant achterlijke schijnvroomheid.
Pim Fortuyn noemde de Islam – o.a. t.g.v. de onverdraagzaamheid op seksueel gebied – een achterlijke cultuur. Dat werd hem niet door iedereen in dank afgenomen.
Wij – ik generaliseer maar even voor het gemak – hebben de nodige moeite met het Israël van Netanyahu en het Amerika van Trump… maar om van een achterlijke cultuur te spreken gaat wel wat ver.
Als ik echter de verhalen van die stoere recht-toe-recht-aan lieden uit Afrikaanse, Aziatische, Zuid-Amerikaanse en sommige Oost-Europeaanse landen over die queerjongens en -meisjes hoor en lees, zweeft – nee bonkt! – dat woord ‘achterlijk’ constant door mijn hoofd. Daarmee stel ik de mensen in die landen niet geheel terecht in een kwaad daglicht. Er zitten ongetwijfeld in allerlei nationale en regionale tradities vrouw- en homo-onvriendelijke trekjes, maar de zo stuitende discriminatie van ‘anders geaarden’ komt altijd van omhoog-gevallen maar meestal omhoog-gevochten leiders… Dat zijn de echte diehards die koste wat kost hun zgn. ethisch bevlogen principes aan hun onderdanen willen opleggen. Dát zijn de echte achterlijke fanatici. De paradox is echter dat deze achterlijke macho’ s – want het zijn zonder uitzondering mannen – tevens zeer geslepen zijn.
Ik zie het me schrijven: het is te hopen dat er in dat ‘achterlijke’ Iran een begin wordt gemaakt van een revolutie in de islamitische wereld. De meeste Iraniërs lieten de stembus links liggen en dachten: Khamenei, bekijk het maar met je (sadistische) flauwekul!
Maar goed, we kennen allemaal dat verhaal van die splinter en die balk: laten we eerst Europa en Amerika maar eens zuiveren van achterlijk gedoe en dan niet alleen wat betreft de seksuele moraal.
Wist
